Je bekijkt de reis...
shade for children
Reisverslag leven in een film
21 januari 2015
|
Aantal keer bekeken
340
Aantal reacties
15
Kasarani,
Kenia
a
A
leven in een film
zondag ochtend 10.00uur de kinderen zijn naar de kerk,
en ik heb besloten om even tijd voor mezelf te nemen, en alleen achter te blijven in het shade huis.
ik heb de afgelopen 3 dagen zoveel gezien en zoveel indrukken gehad, ik moet even alles verwerken.
hoe het voelt?
alsof ik zelf in een warchild of unicef reclame zit.
alsof de mensen zo hun spullen op gaan pakken en zeggen: haha karen denk je nou echt dat dit nog bestaat?
maar helaas, het is echt waar.
's avonds komt theresa langs en vraagt naar welke projecten ik wil, uhm allemaal?
ik ben hier 3 maanden en ik wil hier alles zien.
de aankomende 5 weken ben ik onder de pannen, met van alles bezoeken 2/3 dagen in de week.
en ik start maandag.
7.00uur ben ik wakker aankleden ontbijten en helpen met de was,
wat een pokkewerk, voor mij is het nu bijna 'normaal' maar ik zou het uitleggen zodat jullie een beeld hebben bij de was doen,
je neemt een grote teil met koud water, daar gooi je de vieze kleren in,
neemt een blok zeep, en zo ga je schrobben tot het schoon is, dan heb je nog een grote teil met koud water waar je het in legt,
in deze teil spoel je het nog even uit, uitwringen en in de volgende mand, en dan ophangen, en zo ga je door voor ongeveer 21 kinderen? die zich 2x daags omkleden.
net als ik de was aan het ophangen ben komt daar waithaka aan, hij is voor vandaag mijn gids, want op de planning staat the blind school.
juist, ben ik weg van zozijn voor 3 maand wil ik toch in contact blijven met mijn beroep haha.
op de motorbike naar de 1e corner om daar met de matatu naar thika town te gaan.
als we aankomen heb ik helemaal zere armen van het verkrampt vast houden op de motorbike, er zitten zoveel gaten in de weg dat ik bang ben dat ik eraf hobbel.
nog even stukje lopen naar the blind school, waithaka kletst heel veel en is super gezellig, we moeten hard lachen als we elkaar niet verstaan,
maar uiteindelijk begrijpen we elkaar toch wel.
blindschool geen kinderen, voor niks gekomen, dus nog even rondje door de stad, via de achterkant van thika, gelijk even de gevangenis bekeken van buiten en daar
wil je niet zijn, ik voel me ook wel erg bekeken, alsof ik een bekend persoon ben.
en dan hop met de matatu weer terug naar shade.
oeps toch niet waithaka bedenkt zich dat we wel naar umoja kunnen, dit is een sloppenwijk en zit een klein schooltje.
is goed, doen we!
we lopen een stukje zodat waithaka alles kan vertellen wat voor gebouwen er zijn en het laatste stukje weer op de motorbike, gesandwicht door 2 kenianen,
wie kan dat nou zeggen, haha.
we komen aan bij de sloppenwijk en ik ben er stil van, alles wat waithaka zegt komt niet binnen en volgens mij heeft hij het door want hij stopt met praten.
na paar minuten lopen en alles goed en rustig te bekijken vraag ik: wonen hier echt mensen? waarop waithaka antwoord dat hij hier woont.
onbeschrijfelijk wat voor gevoel ik toen kreeg,
medelijden? verdriet? t gevoel dat ik elk kindje, elk persoon daar wil knuffelen en geld wil geven, ze mee naar huis willen nemen.
maar ik besef ook dat de mensen niet beter weten en dat ik het los moet laten.
we lopen een stukje rond en waithaka en ik praten over hoe t dan bij hem is, of hij water heeft, hoe hij dan doucht, met een emmer over zich heen gooien,
hoe is het mogelijk.
wij klagen over koud water, of als de stroom 1 uurtje uitvalt en hun, hun hebben niet eens stroom.
we lopen nog stukje door en ik zie allemaal halve stenen, het zijn oude huizen, daar achter is een super mooi uitzicht.
ik voel me bezwaard om fotos te maken, maar misschien kom ik hier niet weer, dus ik vraag waithaka of ik foto's mag maken, tuurlijk zegt hij.
als ik klaar ben lopen we naar boven om het schooltje daar te bezoeken.
waithaka heeft me de hele weg al voorbereid dat mensen van alles van je willen, want je bent blank en in hun ogen rijk dus ze vertellen de vreselijkste verhalen,
maar ik moet ze geen geld geven.
ik moet het 3 keer herhalen voordat hij akkoord gaat.
dan zijn we bij het schooltje,
ik weet niet of ik het goed heb begrepen maar: de lagere school is gratis, waardoor de kindjes naar school kunnen, deze kinderen in umoja wonen in sloppenwijken,
en hebben geen geld voor uniformen, schoenen sokken en zelfs geen eten.
we gaan naar binnen, en zodra de kindjes mij zien hoor ik alleen maar: muzungu, wat blanke betekent.
er zijn nu 26 kinderen in een heel klein hokje, wat normaaal 40 is?
ik heb er een foto van gemaakt, nadat ik het netjes vroeg.
ik heb een horloge om, armbandjes, kettinkje en oorbellen, en bij t buiten spelen zitten de kinderen overal aan, ze kunnen geen engels maar de lerares vertelt,
dat ze zeggen dat ik t moet geven.
ze voelen aan mijn witte huid, en blijven maar om me heen springen en doen.
na half uur ben ik het wel zat dat ze aan mijn sieraden zitten, en ik heb besloten dit maar af te doen als ik buiten shade ga.
de lerares vertelt me dat de kinderen daar lunchen, bonen met rijst stond er op het menu vandaag heel verrassend, omdat ze soms thuis geen eten krijgen,
en zo weten ze dat de kinderen wel eten krijgen.
ik schrik ervan en heb spontaan geen honger meer, dus de kinderen mogen mijn eten. hebben ze toch wat extra's.
na een uur komt waithaka me weer ophalen, met de motorbike en word ik terug gebracht naar shade.
ik ben doodmoe als ik terug kom, maar wil nog wel even sociaal doen beneden, ze zijn bonen aan het uitzoeken dus ik help nog maar even, erna kan ik echt mijn ogen
niet meer open houden, en ga ik naar boven, even tijd voor mezelf en alles laten bezinken,
wat een armoede, ik dacht dat shade arm was, maar de sloppenwijken zijn nog veel erger.
en ik heb besloten om even tijd voor mezelf te nemen, en alleen achter te blijven in het shade huis.
ik heb de afgelopen 3 dagen zoveel gezien en zoveel indrukken gehad, ik moet even alles verwerken.
hoe het voelt?
alsof ik zelf in een warchild of unicef reclame zit.
alsof de mensen zo hun spullen op gaan pakken en zeggen: haha karen denk je nou echt dat dit nog bestaat?
maar helaas, het is echt waar.
's avonds komt theresa langs en vraagt naar welke projecten ik wil, uhm allemaal?
ik ben hier 3 maanden en ik wil hier alles zien.
de aankomende 5 weken ben ik onder de pannen, met van alles bezoeken 2/3 dagen in de week.
en ik start maandag.
7.00uur ben ik wakker aankleden ontbijten en helpen met de was,
wat een pokkewerk, voor mij is het nu bijna 'normaal' maar ik zou het uitleggen zodat jullie een beeld hebben bij de was doen,
je neemt een grote teil met koud water, daar gooi je de vieze kleren in,
neemt een blok zeep, en zo ga je schrobben tot het schoon is, dan heb je nog een grote teil met koud water waar je het in legt,
in deze teil spoel je het nog even uit, uitwringen en in de volgende mand, en dan ophangen, en zo ga je door voor ongeveer 21 kinderen? die zich 2x daags omkleden.
net als ik de was aan het ophangen ben komt daar waithaka aan, hij is voor vandaag mijn gids, want op de planning staat the blind school.
juist, ben ik weg van zozijn voor 3 maand wil ik toch in contact blijven met mijn beroep haha.
op de motorbike naar de 1e corner om daar met de matatu naar thika town te gaan.
als we aankomen heb ik helemaal zere armen van het verkrampt vast houden op de motorbike, er zitten zoveel gaten in de weg dat ik bang ben dat ik eraf hobbel.
nog even stukje lopen naar the blind school, waithaka kletst heel veel en is super gezellig, we moeten hard lachen als we elkaar niet verstaan,
maar uiteindelijk begrijpen we elkaar toch wel.
blindschool geen kinderen, voor niks gekomen, dus nog even rondje door de stad, via de achterkant van thika, gelijk even de gevangenis bekeken van buiten en daar
wil je niet zijn, ik voel me ook wel erg bekeken, alsof ik een bekend persoon ben.
en dan hop met de matatu weer terug naar shade.
oeps toch niet waithaka bedenkt zich dat we wel naar umoja kunnen, dit is een sloppenwijk en zit een klein schooltje.
is goed, doen we!
we lopen een stukje zodat waithaka alles kan vertellen wat voor gebouwen er zijn en het laatste stukje weer op de motorbike, gesandwicht door 2 kenianen,
wie kan dat nou zeggen, haha.
we komen aan bij de sloppenwijk en ik ben er stil van, alles wat waithaka zegt komt niet binnen en volgens mij heeft hij het door want hij stopt met praten.
na paar minuten lopen en alles goed en rustig te bekijken vraag ik: wonen hier echt mensen? waarop waithaka antwoord dat hij hier woont.
onbeschrijfelijk wat voor gevoel ik toen kreeg,
medelijden? verdriet? t gevoel dat ik elk kindje, elk persoon daar wil knuffelen en geld wil geven, ze mee naar huis willen nemen.
maar ik besef ook dat de mensen niet beter weten en dat ik het los moet laten.
we lopen een stukje rond en waithaka en ik praten over hoe t dan bij hem is, of hij water heeft, hoe hij dan doucht, met een emmer over zich heen gooien,
hoe is het mogelijk.
wij klagen over koud water, of als de stroom 1 uurtje uitvalt en hun, hun hebben niet eens stroom.
we lopen nog stukje door en ik zie allemaal halve stenen, het zijn oude huizen, daar achter is een super mooi uitzicht.
ik voel me bezwaard om fotos te maken, maar misschien kom ik hier niet weer, dus ik vraag waithaka of ik foto's mag maken, tuurlijk zegt hij.
als ik klaar ben lopen we naar boven om het schooltje daar te bezoeken.
waithaka heeft me de hele weg al voorbereid dat mensen van alles van je willen, want je bent blank en in hun ogen rijk dus ze vertellen de vreselijkste verhalen,
maar ik moet ze geen geld geven.
ik moet het 3 keer herhalen voordat hij akkoord gaat.
dan zijn we bij het schooltje,
ik weet niet of ik het goed heb begrepen maar: de lagere school is gratis, waardoor de kindjes naar school kunnen, deze kinderen in umoja wonen in sloppenwijken,
en hebben geen geld voor uniformen, schoenen sokken en zelfs geen eten.
we gaan naar binnen, en zodra de kindjes mij zien hoor ik alleen maar: muzungu, wat blanke betekent.
er zijn nu 26 kinderen in een heel klein hokje, wat normaaal 40 is?
ik heb er een foto van gemaakt, nadat ik het netjes vroeg.
ik heb een horloge om, armbandjes, kettinkje en oorbellen, en bij t buiten spelen zitten de kinderen overal aan, ze kunnen geen engels maar de lerares vertelt,
dat ze zeggen dat ik t moet geven.
ze voelen aan mijn witte huid, en blijven maar om me heen springen en doen.
na half uur ben ik het wel zat dat ze aan mijn sieraden zitten, en ik heb besloten dit maar af te doen als ik buiten shade ga.
de lerares vertelt me dat de kinderen daar lunchen, bonen met rijst stond er op het menu vandaag heel verrassend, omdat ze soms thuis geen eten krijgen,
en zo weten ze dat de kinderen wel eten krijgen.
ik schrik ervan en heb spontaan geen honger meer, dus de kinderen mogen mijn eten. hebben ze toch wat extra's.
na een uur komt waithaka me weer ophalen, met de motorbike en word ik terug gebracht naar shade.
ik ben doodmoe als ik terug kom, maar wil nog wel even sociaal doen beneden, ze zijn bonen aan het uitzoeken dus ik help nog maar even, erna kan ik echt mijn ogen
niet meer open houden, en ga ik naar boven, even tijd voor mezelf en alles laten bezinken,
wat een armoede, ik dacht dat shade arm was, maar de sloppenwijken zijn nog veel erger.
Foto's bij verslag (7)
Reacties (15)
21 januari 2015 06:57 | Door: Sylvia
Wow Karen, wat een heftig verhaal! Maar helaas zul je deze beelden vaker zien in de tijd dat je in Kenia bent, vrees ik... Ik weet nog dat Evelien na haar verblijf daar, erg moest wennen aan onze cultuur.... Maar des te meer waardeer je je eigen spullen hier thuis. Probeer er wat afstandelijk van te blijven, vindt niet alles zielig; de mensen daar weten niet beter....Maar ik begrijp uit je verhaal dat je goed begeleid wordt! Geniet ervan en goed dat je soms tijd voor jezelf neemt om alle indrukken te verwerken. Liefs.
21 januari 2015 07:19 | Door: mama
Lieve Ka,
Wederom een mooie ervaring die je je hele leven bij zal blijven. Wat krijg jij veel te verwerken.
Iets waar wij geen idee van hebben en ook niet zullen krijgen zolang we daar zelf niet zijn geweest.
Ik denk dat dit ook niet gaat wennen in de tijd dat je daar verblijft,
Lieverd nog een fijne tijd en pas goed op jezelf.
Dikke kus.
21 januari 2015 07:21 | Door: Majo
Ohh Karen! Het valt dan toch niet mee he'.. Ik hoop dat je de tijd neemt om alles te 'verwerken'! En dat je natuurlijk ondanks alle armoede toch de mooie dingen kunt zien!
Succes lieverd x knuf
21 januari 2015 07:22 | Door: Kija
Heyy Karen, jeetje nog even vlak voor dat Lola eten krijgt jouw verhaal gelezen...heftig hoor meis! Maar zo mooi beschreven, ik kon het zo voor me zien, Karen tussen twee Kenianen op een brommer, hihi!
Op naar nog heel veel meer mooie verhalen!
Stoere dame!!
21 januari 2015 08:35 | Door: Axel
Wat een verhaal (wederom) van je Karen.
Inderdaad zoals jij het interpreteert: wat hebben wij het dan goed en wat zijn wij (Nederlanders) dan verwend met alles wat wij hier hebben.
Je zal inderdaad nog veel meer gaan tegenkomen en ook dat zal je allemaal moeten gaan verwerken.
Twee werelden van verschil waarin jij je nu begeeft - en ook wanneer je straks weer in Nederland terug bent zal je nog e.e.a. moeten verwerken.
Ik kijk uit naar je resterende verhalen Stoertje !
Groetjes
21 januari 2015 08:59 | Door: Bertus
Lieve Ka,
wat een indrukken, jij kunt het zeer goed op papier zo goed zelfs dat ik het zo voor mij zie, ik denk dan ook op dat moment in plaatjes.
maar jij hebt een ervaring voor het leven.
heel goed dat jij tijd voor je zelf neemt.
lieve schat geniet van de tijd die jij daar bent en neem je ervaringen mee voor het leven.
wacht op je volgende verhaal en geniet ervan.
een hele dikke kus, papa
21 januari 2015 09:14 | Door: Jolanda
ha die Karen,
Wat een ontroerend verhaal. En wat mooi dat jij daar wat kan betekenen. Super hoor. Mijn nicht is ook vrijwilliger geweest. En zij vertelde dat het al heel moeilijk is om de kinderen naar school te krijgen, ondanks het eten wat er gegeven wordt. Dus ik kan me voorstellen dat er zo weinig kinderen in de klas zitten.
Jij kan niet heel de wereld op je schouder nemen, maar om het zo door te vertellen aan ons maak je ons ook deelgenoot ervan en kijken wij ook met andere ogen naar de wereld.....dank je wel!
21 januari 2015 09:46 | Door: Jet van de Beld
Wauw wat heftig Karen,wat hebben wij het hier dan goed,door jouw verslag worden we wel even met de neus op de feiten gedrukt,ik hoop dat je daar veel goed werk kunt doen,en het is mooi dat dat je dat met ons wilt delen.
21 januari 2015 09:52 | Door: evelien
Hey ka!
Wat goed om te lezen, hoe herkenbaar! Fijn om te horen dat waithaka nog steeds zulk fijn gezelschap is en dat hij en de anderen je goed begeleiden, want het is inderdaad iets wat diepe indruk maakt! Umoja is een project wat vanuit Nederland ondersteund wordt, Shade werkt veel met ze samen. Waithaka is niet altijd even goed te verstaan :-p ,ze hebben ook een website/facebook.. Mocht je meer willen weten ;-)
Pole pole! Hakuna matata!
21 januari 2015 10:18 | Door: Remco&Marley Visée
Heavy allemaal, een hele belevenis! Trots op je en goed dat je tijd voor jezelf neemt! Liefs, xx
21 januari 2015 11:13 | Door: Dina
Dankjewel voor je verslag. Normaal zijn er 30 kinderen in Umoja. Het schooljaar start in januari, dus er is een grote groep kinderen net gestart. Deze kinderen zijn dus helemaal niet gewend aan blanken. Doel van dit project is om kinderen klaar te stomen voor primary school. Umoja voorziet hen ook van een uniform, zodat dat geen blokkade is om door te stromen naar de basisschool. Maar minstens zo belangrijk is dat de kinderen in ieder geval 2 maaltijden per dag krijgen en dat ze van de straat zijn. Umoja valt in Kenia onder de NGO Shade Children Foundation maar heeft in Nederland een eigen stichting die dit project financiert. (Www.umojawetuthika.wordpress.com)
Heerlijk om te lezen. Vooral ook die was.... De teilen staan ook nog op de grond dus je krijgt het al in je rug als je er alleen al naar kijkt....
Wanneer je net aankomt in Shade denk je inderdaad, wat een armoede. Maar als je ziet waar de kinderen vandaan komen (Umoja, maar ook Kiandutu, dat toch echt nog een graadje erger is) weet je dat dit voor de kinderen 'luxe' is...
Je bent een topper!
21 januari 2015 14:28 | Door: Renee Vink
Hoi Kaatje, ik denk dat je wel wat extra rugzakken moet kopen om al die ervaringen in te stoppen, je wordt er i.i.g. rijk van en weet straks hoe bijzonder gelukkig je bent in een land als Nederland op te groeien. Aan de andere kant moet je niet vergeten dat zij niet beter weten en zichzelf absoluut niet zielig voelen, hoewel dat extra stukje fruit of kleding natuurlijk voor hen wel luxe is. Zet 'm op meis, je bent een kanjer hoor!
21 januari 2015 16:27 | Door: Riet Beumer
Ha die Karen. Wat een geweldig verslag. Ik krijg er tranen van in mijn ogen tijdens het lezen. Zo krijgen we zeker een (kleine) indruk hoe het daar in Kenia is...GEWELDIG dat jij hebt besloten hier een steentje aan bij te dragen en dat je ook beseft dat je al die mooie spulletjes zoals sieraden ed. de volgende keer maar "thuis" moet laten. Ik geniet wel met een dubbel gevoel van je verslagen en voor mij zeg ik...ga zo door zodat wij hier een klein beetje kunnen meemaken wat jij daar voor een fantastische ervaring opdoet..dikke kus en tot het volgende verslag.
21 januari 2015 17:50 | Door: Agnes van Dijk
Hoi lief Kenikaatje,
Wat een verhalen, ongelovelijk wat jij allemaal tegenkomt en meemaakt. Wij maken ons natuurlijk een voorstelling van hoe het moet zijn, maar jij dacht ook te weten waar je terecht zou komen. De werkelijkheid is dus nog heftiger. Heel emotioneel om te lezen al je belevenissen. Maar super leuk, het is net of je steeds weer een hoofdstuk uit een boek leest! Zo hebben we toch het gevoel dicht bij je te zijn. Ik vind het zo ongelovelijk knap in je uppie, ik zie het zo voor me, jij met zo'n vreemde neger te scheuren op zo'n brommertje. Ha ha, geweldig! Ik wens je maar weer succes en plezier in je werk, we zijn trots op ons dappere nichtje. Ik kijk weer uit naar je volgende verslag. Heel veel liefs ook van Dick en Martijn, dikke kus, Aggie
22 januari 2015 20:03 | Door: Angélique
Hej Muzungu! ;-)
Lukt het acclimatiseren een beetje?
Wat schrijf je het mooi op, wát een indrukken, wát een ervaringen en wat een wereld van verschil!
Goed dat je op zijn tijd even je rust pakt om e.e.a. te overdenken en te verwerken.
Veel succes, succes met de was en vooral genieten!
Liefs uut Colmschate.