mijn droom komt uit!

daarzit ik dan, in het verre kenia, in mijn bedje onder mijn klamboe.
zoveel indrukken, en ook zo moe.

bij het begin beginnen dan maar?

5.15 de wekker gaat, nog 1 keer onder een douche thuis, voordat ik de luxe inwissel.
me broer tim kwam om 6.00uur langs in colmschate om me uit te zwaaien, en daar ga ik dan, samen met me ouders, 2 koffers en grote rugzak op naar schiphol.
ik heb verrassend goed geslapen, maar toch viel ik in slaap in de auto.
ik check me in, lever me bagage af, en dan drinken we nog even met zijn 3en een bakje koffie voor vertrek.
om 8.35 moet ik al door de doane, dus nog half uurtje samen.
daar beginnen mijn tranen al, wat heb ik toch een hekel aan afscheid nemen.
me vader gaat even naar boven vragen hoelaat ik op zijn laatst door de douane mag,
nietsvermoedend natuurlijk, hoelanger ik bij me ouders kan zijn hoe fijner.
maar dan ineens zegt moeders: kijk is naar links.
en wie komen daar aangelopen:
Saskia, Carolien lizzy en tim! (henk)
en daar komen de tranen weer opnieuw.

na gezellig koffie drinken word het toch echt tijd voor afscheid.
dikke knuffel, tranen en dan is het: tabee tot over 3 maanden!

als ik eenmaal het hoekje om ben gaat het wel goed met de tranen, en me vliegtuig staat al klaar, met half uur vertraging vertrekken we toch eindelijk.
doei luxe en koud kikkerlandje hallo primitief leven en warmte.

naast mij zit een engelse vrouw, die gelijk begint te kletsen, kan ik gelijk vast oefenen met me engels.

na 7 uur en 25 minuten vliegen, ben ik het zat.
alle films ongeveer gezien, geslapen, gegeten.
en eindelijk nog 2 uurtjes dan ben ik er, het word buiten donker en ik ben erg moe, maar wil niet meer slapen, want volgens dina moet de zonsondergang boven afrika
heel mooi zijn.
en wouw dat is het ook, allemaal verschillende kleuren en de zon zakt weg, ik denk niet dat ik het mooi op de foto heb gekregen.

het laatste uurtje in het vliegtuig krijg ik het toch wel benauwd, het is warm in het vliegtuig en de zenuwen slaan toe.

aangekomen op het vliegveld,begin ik gelijk met ruiken, want het moet stinken in kenia, nou ik ruik niks?
ik moet eerst door een poortje heen waar ze van afstand je temperatuur gaan meten, ja hoor karen heeft 37.4 en word uit de rij gepikt, ebola?
geen idee wat er gaat gebeuren, koorts? ik denk zenuwen en wat dacht je van ineens warmte?
ik moet een formulier invullen, lever t af bij een keniaan en mag door, heel vreemd hij heeft het niet eens gelezen.
als dit de strenge controle voor ebola is?

door naar de visum aanvragen,
kijken in de camera, en vinger afdrukken, wat praten die mensen snel kan het niet goed verstaan, of ik let niet op, en na 3 keer zeggen dat mijn duim nog op de
vingerafdruk apparaat moet, versta ik het eindelijk.
visum is binnen, op naar de bagage.

het zit gelukkig dicht bij elkaar en ik heb al snel mijn bagage.
dan op naar de laatste controle.
door mijn gebrekkig engels of door hun vervelende accent versta ik hun slecht en volgens mij is dat mijn geluk dat ik de koffer niet open hoef te doen.
want toen ik zei dat er kleding en speelgoed in mijn koffer zat, zag ik de ogen van die man al twinkelen.

koffers mogen dicht blijven, en dan op naar buiten.
al snel zie ik naftali staan met een papiertje met mijn naam in zijn hand.
in alle drukte en indrukken vergeet ik daar een foto van te maken, helaas.

naftali is heel erg lief, en helpt me met de koffers, hij verontschuldigt zich dat we nog even moeten lopen naar de auto, maar na 8 uur zitten vind ik dat
helemaal niet erg.

als we de parkeergarage oplopen krijg ik nog bijna de slagboom op me hoofd, beter opletten karen, voor je het weet lig je in het ziekenhuis.

en dan op naar thika, het is nog uurtje rijden, maar dat vind ik niet erg, zo kan ik alles nog beetje zien.
ik zie zoveel, er komt zoveel op me af, en de moeheid slaat toe, maar ik wil niet slapen, ik wil alles zien.

nairobi ziet er luxe uit, gelukkig is naftali een goede chauffeur, wat een drama om hier te rijden.
op een 100 weg, ineens vol in de remmen, want er zitten hobbels in de weg, ik zit in mezelf te lachen.
nadat we de broer van naftali in een kroeg hebben afgezet, wou bijna vragen of ik mee mocht,
is het nog 10 minuten rijden tot het shade huis.
mijn zenuwen slaan toe, het ziet er in dit gedeelte nog netjes uit.
maar we slaan rechtsaf en de armoede slaat toe, hobbels, gaten, huisjes wat je huisjes kan noemen.
jeetje wat heftig, en wat een wereld van verschil, maar 8 uur vliegen maar zo'n groot verschil qua werelden, apart dat dit bestaat.

we komen aan bij het shade huis, koffers dragen hoef ik niet wat een luxe.
roos heet me welkom en ik krijg gelijk thee aangeboden, met melk en suiker.
na samen kopje thee te drinken en beetje kletsen, ga ik toch echt slapen
zoveel indrukken, zoveel vreemde geluiden, helemaal gesloopt duik ik onder mijn klamboe.

good night wereld, op naar de eerste dag.